Skip to main content

Angst voor “de anderen” heeft elke keer weer gevaarlijke gevolgen. Ook in Myanmar, waar niet minder dan 135 etnische minderheidsgroepen een thuis vinden. Daar worden de Rohingya al decennialang opgejaagd en uitgesloten. Ondanks het feit dat ze de grootste ethische minderheid in Myanmar zijn, worden ze zo niet erkend. Sinds de jaren ‘60 worden wetten gestemd hen het leven zuur te maken. Zo is er een wet die ervoor zorgt dat de Rohingya geen Myanmarese nationaliteit kunnen krijgen. Ze hebben daardoor geen toegang tot basisvoorzieningen hebben en in tijden van corona zijn ze dan bijvoorbeeld ook niet welkom in ziekenhuizen.

Verkrachting als ziekelijk wapen

In 2016 zette het leger nog een militaire operatie op poten tegen de Rohingya. Een zogezegde ‘collectieve bestraffing’. Hele dorpen werden vernield en de Rohingya die niet op tijd konden vluchten, werden geëxecuteerd of verkracht. Seksueel geweld werd gebruikt als wapen, als deel van de militaire en politieke strategie.

Een onafhankelijk rapport uit 2018 maakte duidelijk waar de regering van Myanmar mee bezig is. Ze willen geboortes en huwelijken binnen de Rohingya-gemeenschap zo veel mogelijk vermijden. Daarvoor verkrachten ze systematisch Rohingya vrouwen… Naast de vreselijke psychische en fysieke gevolgen, zorgt dat vaak ook voor vruchtbaarheidsproblemen en schande. Schande over de slachtoffers die daardoor verstoten worden door hun familie.

Er is een etnische zuivering aan de gang. Een genocide?

Eindeloos op de vlucht

De Rohingya slaan dan ook op de vlucht. Ondertussen zitten bijna een miljoen Rohingya in vluchtelingkampen in buurland Bangladesh. Maar Bangladesh en Myanmar sloten akkoorden waardoor de Rohingya wekelijks terug naar Myanmar gebracht worden. En daar begint de cyclus van geweld en oorlogsmisdaden opnieuw.

Hoewel het Internationaal Gerechtshof Myanmar beval om de Rohingya te beschermen, gaat het geweld gewoon door. De verkiezingsoverwinning van Aung San Suu Kyi in 2012 bracht hoop. De mensenrechtenactiviste pleitte voor een democratie waar ook minderheden aan het woord kwamen. Helaas heeft de regering van Aung San Suu Kyi zonder de steun van het leger zo goed als geen macht. En laat het net dat leger zijn die deze verschrikkelijke praktijken uitvoert.

Hoe is dit anno 2021 mogelijk?!

Wie dit alles leest weet dat er iets moet gebeuren. Ik diende dan ook een resolutie in op 11 januari 2020. Etnische minderheden moeten beschermt en gered worden. Samen met de internationale gemeenschap roepen we op om een einde te maken aan het jarenlange geweld. Aan de moorden, de folteringen, de verkrachtingen, … Er is nood aan een systeem dat deze landen tot verantwoording kan brengen. Niet alleen voor vandaag, maar ook voor de toekomst. Zodat etnische minderheden zonder angst het leven kunnen leiden waar ze recht op hebben.

Concreet wil dat zeggen dat onze federale regering bij andere landen steun moet gaan vragen voor deze zaak. Daarnaast moeten juristen en onderzoekers bijstaan in de zoektocht naar een oplossing. Zo kunnen we ervoor zorgen dat daders niet langer ongestraft blijven.

Na de gruwel van de Tweede Wereldoorlog beloofde de wereld plechtig ‘never again’.  Never again, niet binnen Europa maar zeker ook niet erbuiten. En belofte, ja, die maakt nu eenmaal schuld.

Goedele